W roku 1929 Virginia Woolf stawia następujące pytania: „Czy macie pojęcie, ile książek o kobietach powstaje w ciągu jednego tylko roku? Czy macie pojęcie, ile z nich piszą mężczyźni?” (44) We Własnym pokoju Woolf zgłębia powyższe kwestie, a także bada życie i karierę pisarek — przeszkód, jakie napotykają na swej drodze czy wdrukowanych przez patriarchalny świat zahamowań, lecz również otwierających się przed nimi w XX wieku możliwości.
Wśród zasług feminizmu i feministycznej krytyki literackiej na przestrzeni ostatnich pięciu dekad należy wymienić odkrywanie zapomnianych lub zupełnie nieznanych autorek, poszerzanie świadomości tego, jak złożone bywają kariery literackie kobiet, zwiększanie wrażliwości na sposób prezentowania kobiet w utworach literackich i dramatycznych, dokładniejsze odczytania twórczości kobiet. Obecnie (z pewnością) jesteśmy o wiele bardziej świadomi historycznych, geograficznych, społecznych, etnicznych i kulturowych aspektów twórczości kobiecej i twórczości, jaką inni uprawiają na temat kobiet.
Wygłoszone podczas seminarium referaty dotyczyć będą wyżej opisanych problemów w literaturze anglojęzycznej. Liczymy zatem, że wywołają dyskusję i zmuszą do refleksji.
Mamy nadzieję, że wystąpienia dostarczą cennych odpowiedzi na niektóre argumenty przedstawione niemal sto lat temu przez Woolf, która twierdzi „Powieści zaś, choć wcale tego nie chcą, nieuchronnie kłamią”, podsumowując tym samym portrety kobiet w beletrystyce. Zaś o fikcyjnej siostrze Shakespeare’a (która popełnia samobójstwo z rozpaczy, po tym, jak nie pozwolono jej zostać pisarką) mówi: „Żyje w każdej z Was i we mnie również. . . . Lecz ona żyje”.
